هر ساله تعداد زیادی دانشجو بدون تضمین هیچ نوع آینده شغلی از دانشگاه فارغ‌التحصیل می شوند.
این در حالی است که شرکت‌های زیادی درخواست نیروی متخصص برای استخدام دارند.
به نظر شما علت این «تناقض» چیست؟
دانشجو در دانشگاه از نظر علمی به سطح بالایی می‌رسد اما مهارت کافی ندارد؛ بنابراین مجبور است جهت آمادگی برای ورود به صنعت در دوره‌های مختلف علمی-مهارتی شرکت کند (در رشته‌های پزشکی این اتفاق نمی‌افتد. دانشجو هنگام تحصیل محیط کار را تجربه می‌کند و بعد از فارغ التحصیلی محیط جدید و ناشناخته‌ای در انتظارش نیست!)
«کواپ» طرحی است که در آن، دانشجو، دو تابستان و دو ترم تحصیلی را در صنعت گذرانده، «مهارت» می‌آموزد و مانند نیروی کار عادی شرکت، حقوق دریافت می‌کند؛ یعنی در انتها یک دوره پنج ساله «دوره مهندسی کامپیوتر همکارانه» را می‌گذراند.
بیاید یک مقایسه کوچک انجام دهیم:
در انتهای سال پنجم شما تازه فارغ التحصیل شده‌اید؛ یک سال سابقه کار دارید و با مهارت، آماده ورود به بازار کار هستید.
در حالت عادی شما یک سال پیش فارغ التحصیل شده‌اید؛ یک سال به دنبال کار بوده اید و در دوره‌های مختلف شرکت کرده و مهارت کسب کردید.
حال آماده ورود به بازار کار هستید.
به نظر می رسد این طولانی شدن دوره کارشناسی آنقدرها هم هزینه سنگینی نباشد.
در طول دوره کوآپ، شما در حالیکه به صورت قراردادی مشغول به کار می باشید، دانشجو هستید و می‌توانید از امکانات رفاهی، تغذیه، خوابگاه و ... استفاده کنید. پرداخت شهریه سنوات هم به جای ترم 9 از ترم 11 شروع می‌شود.
اهداف و مزایا طرح برای دانشجو
- فراهم شدن زمینه انتقال مهارت از صنعت به دانشجو
- ارتقای صلاحیت حرفه ای دانشجو
- آشنایی بیشتر دانشجو با آینده شغلی خود و ایجاد انگیزه برای یادگیری بهتر دروس
- کسب تجربه کاری در حین تحصیل
- افزایش توان عملکردی
- کسب کمک هزینه در حین تحصیل
- افزایش شانس اشتغال پس از فارغ‌التحصیلی
- هدفمند شدن پروژه کارشناسی در تداوم تجربیات دوره کارورزی
- درج گذراندن این طرح در مدرک تحصیلی